Ο
Τάκης Τσαντήλας επανέρχεται με μια ολοκαίνουργια ποιητική συλλογή. Στο γνώριμο
και οικείο ύφος που πολλοί από εμάς έχουμε γνωρίσει. Ιχνηλατεί τη σιωπή, μια
σιωπή που προσπαθεί να αποκρυπτογραφήσει το αθέατο πάθος πέρα από τον χρόνο,
τον τόπο και τις αισθήσεις. Ποιητής του μύθου κι όχι του μέτρου, αναζητά την
νύμφη ανύμφευτη με το άυλο κορμί του ανέμου. Αναζητά την μούσα με την αιθέρια
κίνηση που ξελογιάζει τη σάρκα σε εξόριστα φεγγάρια. Είναι ο ίδιος που κάνει
την υπέρβαση των αντικειμένων και υπακούει στο νόημα της τέχνης του με το
όραμα, το ίνδαλμα που έπλασε πάνω στον ίλιγγο της έμπνευσης και της φαντασίας
του.Εκείνο το αθέατο πάθος, η μυστική ακολουθία του έρωτα που πετά πέρα από τις κρυμμένες ανάσες σαν ελαφρόπετρα. Ανταμώνουν οι εραστές του δειλινού σε ακόρεστα καλοκαίρια πάνω σε σώματα που ξεπερνούν συμπληγάδες.
Ο αισθητικός ιδεαλισμός του κινείται και μεταθέτει το κέντρο βάρους στο ερωτικό κάλεσμα του ανέμου. Άφατοι οι πόθοι και τα φιλιά πετρωμένα, διάφανο το όνειρο ξεψυχά. Φέρει εντός του την ομορφιά κι αντλεί από την φαντασία του το Ωραίον που απορρέει από την ψυχή του καλλιτέχνη, που φλέγεται από προσδοκία.
Ανασταίνει το όραμα τη στιγμή ακριβώς που η ψυχή του αναριγά. Σιωπηλό, ασάλευτο επιθυμεί να το ενταφιάσει ζωγραφίζοντας σταλακτίτες δακρύων. Συναντιούνται οι ψίθυροι "να με χάνεις στην άβυσσο να με βρίσκεις εντός σου".
Η ποίησή του ανταμώνει την αγρύπνια ακόμα και το φεγγάρι ερωτικό για χάρη του γίνεται. Γιατί η ποίηση του Τάκη Τσαντήλα είναι ποίηση καθαρή που εξωτερικεύει τον δαρμό και τις θύελλες της ψυχής, τις προσδοκίες και τις απογοητεύσεις, τον θρίαμβο και την εγκαρτέρηση, τις λαχτάρες και τις οδύνες στην αφηρημένη τους καθολικότητα και ιδανικότητά τους.
Αισθητοποιεί τις διαθέσεις , τις τάσεις, με την δημιουργική του δύναμη να εξουσιάζει απόλυτα το Σύμπαν της τέχνης του, με ερωτικό φεγγάρι, έξαψη που ξεψυχά σε λαθραία φεγγάρια ως τα κρυφά φεγγάρια των ωκεανών.Ο ίδιος ο έρωτας δακρυσμένος, όπως ακριβώς κι ο ουρανός του.
Το ακτινοβόλημα και η ενέργεια που μας δίνουν οι λέξεις του, έχουν εκείνο το άπιαστο του ονείρου. Κυνηγά χίμαιρες επειδή λατρεύει το απαγορευμένο και γράφει στίχους γι' αυτό. Με λαθραία χάδια και πειρατικά αγγίγματα γίνεται ο Σίσυφος που κουβαλά στο στερέωμα πεθυμιές αθέατες.
Ο ποιητής θα κάψει τους στίχους του για να ζεσταθεί και μαζί τους καίγεται κι ο ίδιος για να τον βρει Εκείνη στις στάχτες και στις αναζωπυρώσεις από τις τελευταίες σπίθες. Άυλα τα σκιρτήματα. Δίνει έμφαση σε εκείνο που αναπνέει την ώρα που καταγράφει την αφόρητη απουσία. Ο ίδιος σκιά ντύνεται για να φανεί η μοναξιά που καθρεφτίζεται στον ξάστερο ουρανό. Στο κενό ναρκώνονται τις νύχτες οι αισθήσεις και τότε φτερουγίζει ο νους μας στην ποίηση και στον ποιητή της καρδιάς μας.
Σοφία Στρέζου - Συγγραφέας / Κριτικός
Δημοσιεύτηκε στο ιστολόγιο "Αισθητικές αναλύσεις ποιητών"
τον Δεκέμβρη του 2008
http://anagnoseispoiiton.blogspot.gr/2008/12/blog-post.html
